Dünən gecə qapımıza vurulan üç qoldan yalnız birincisi məni duyğulandırdı, həyəcanlandırdı, Mbappenin slalomu kənddə oynadığımız futbolu yadıma saldı.

Rəqibin bir, iki, üç, dörd oyunçusunu (Emin Mahmudovu, Abdulax Xaybulayevi, Elvin Bədəlovu, Qismət Alıyevi...) aldadıb keçirsən, çaşqın qapıçının qolu altından topu tora göndərirsən, sonra da atdanıb-düşürsən, sinənə döyürsən, rəqibə qıcıq verirsən. İkinci, üçüncü qol nə idi, sən Allah, yəni bu qədər texniki səhvə yol vermək olarmı? Rabyo havaya qalxanda ondan iki yaş və bir santimetr kiçik Mahir Emreli nə etmək istəyirdi? Və ya Toven cərimə meydançasında zərbə vurmaq istəyəndə irəli-geri dartınan Elvin Bədəlovun niyyəti nə idi? Belə suallar çoxdu. Dayandırıram, indi hər kəs üstümə düşəcək ki, futbolçuları niyə “qaralayırsan”, onların qabındakı budu... Yaxşı, futbolçuları və onlara qahmar çıxanları dərdləri ilə baş-başa buraxıb, başqa mətləblərə toxunacam.

“Çərçivə”yə 1 (bir) zərbəmiz, oyunda 1 (bir) kornerimiz olmayıb, oyun vaxtının 71 faizində topa rəqib nəzarət edib. Bəs onda ölkəni, futbol ictimaiyyətini bürüyən bu atəşfəşanlığın, bayram ab-havasının səbəbi nədi? Doğrudanmı, gerçəkdən 0:10 gözləyirmişik, 0:3 olub deyə, bu qədər nəşəliyik? Dostlar, vallah, gördüyüm odu ki, biz, sadəcə, futbol oynamağı bacarmırıq. “Məmmədağa, vur qabağa” prinsipi nə vaxta qədər oyunumuza, ruhumuza, cismimizə hakim kəsiləcək?

Döyüşdük də, döyüşdük... Dünəndən sosial şəbəkələrdə “gözümü deşən” ifadə budu. Gəlin, əvvəlcə futbola yanaşmamızı dəqiqləşdirək: hədəf döyüşməkdi, yoxsa futbol oynamaq? Döyüş həvəskarları üçün uyğun liqalar var axı. Ən nüfuzlusu UFC-di, ondan sonra “Rizin”, deyəsən, başqaları da var. Ukrayna ilə oynayırıq, hər kəs döyüşməkdən dəm vurur, Fransa ilə oynayırıq, yenə eyni şey. Bəs biz nə vaxt oktaqondan çıxacağıq, bilən varmı? Varsa, mənə deyin. Gözümün kökü saraldı, ömrümün qürub çağı gəlib çatdı...

Yaxşı xatırlayıram, rəhmətlik həmkarım Məzahir Süleymanzadə 1994-cü il sentyabrın 7-də keçirilən, milli komandanın tarixinə ilk seçmə oyun kimi düşən Rumıniya – Azərbaycan qarşılaşmasından sonra “Səhər” qəzetində “0:3 hesablı ...qələbə” sərlövhəli məqalə yazmışdı. Onda Məzahir bəyə lağ edənlər üstündən 31 il keçəndən sonra 0:3-ü sevinc hissi ilə qarşılayır, az qala bayram etmək istəyirlər. Bu nə qəribə təzadlar ölkəsidi, Allahım?!

Və... Mənə elə gəlir ki, Afrikanın insan əti yeyən tayfaları da bir aydı ayağına top dəyməyən futbolçuya (oxu: Mahir Emreliyə) Fransa kimi rəqiblə oyunda yeganə qol ümidi gözü ilə baxmaz, start heyətində yer verməz. Ayxan Abbasov yer verdi, oyundan sonra da təriflədi. Afrikada belə şeyə görə adamın ətini şişə çəkər, kabab edərlər. Bunu da elə-belə, yazı cəlbedici sonluqla bitsin deyə yazdım...

HUŞƏNG