“Neftçi” meydanda ədalətsizliklə üzləşəndə dərhal sinəsini qabağa verirdi” - ÖZƏL AÇIQLAMA
“Neftçi”nin 85 illik tarixində o qədər parlaq sima iz qoyub ki, saymaqla qurtarmaz.
Ələkbər Məmmədov və Əhməd Ələsgərov, Yuri Kuznetsov və Vitali Şevçenko, Anatoli Banişevski və Kazbek Tuayev, Sergey Kramarenko və İsgəndər Cavadov... Çoxdu, amma bu gün haqqında danışacağımız şəxs də “Neftçi” tarixinin unudulmazlarındandı. Onu seçməyimizin isə səbəbi var. Mayın 30-u Əli Rəhmanovun dünyaya gəldiyi gündü. Yaşasaydı, futbol ictimaiyyətini başına yığıb, 75 yaşını qeyd edəcəkdi. 2004-cü ildə dünyasını dəyişən Rəhmanovun azərbaycanlı futbolsevərlərin yaddaşında xüsusi yeri var. İlk növbədə ona görə ki, SSRİ Futbol Federasiyasının hansısa islahatı hesabına yox, məhz öz gücünə, azərbaycanlı futbolçuların hesabına elitaya qayıdan “Neftçi”nin kapitanı məhz o idi. Meydandakı fədakarlığı, səviyyəli oyunu da öz yerində. Respublikanın əsas komandasında 6 il kapitan sarğısı daşımaq, 286 oyun keçirmək sizə asan gəlməsin. Oyun, qol sayı daha çox ola bilərdi. Ancaq indiki dövr üçün gülməli görünə biləcək ittihamla (valyuta saxlamaq) ilyarım həbsdə qalması karyerasına müəyyən təsir göstərdi. Hər halda, sınmadı, ruhdan düşmədi və yuxarıda vurğuladığımız kimi, “Neftçi”ni 1976-cı ildə SSRİ çempionatının elitasına qaytaran futbolçuların önündə dayandı. 1973-79 aralığında – tam 7 mövsüm Rəhmanovun komanda yoldaşı olmuş Asəf Namazov onun haqqında xatirələrini “Futbol+”ə danışdı: “Bəribaşdan deyim ki, mərhum Rəhmanovun adı Ələkbər idi, “Neftçi”yə gələndən sonra qısaca Əli çağırırdılar. Mən komandaya 1973-cü ildə gəldim, o isə təxminən 6 il əvvəldən artıq orda idi. Əli Anatoli Banişevski, Valeri Hacıyev, Nikolay Smolnikovgilin nəslindən idi. O futbola “Spartak” cəmiyyətində başlamışdı, mən isə “Dinamo”da. Mən “Neftçi”yə gələnə qədər, təbii ki, bir-birimizi tanımırdıq. İş elə gətirdi ki, 1972-ci ildə Ələkbər Məmmədovun “zəhməti” nəticəsində komanda birinci dəstəyə düşdü. 60-cı illər heyətindən qalan bəzi futbolçular biz gənclərə kömək etməyə başladılar ki, tezliklə elitaya qayıdaq. Əli də onlar arasındaydı. 1973-cü ildə Əli kapitan seçildi. Sarğının ona verilməsi təsadüfi deyildi. Rəhmanov liderlik keyfiyyətlərinə malik idi, uşaqları öz arxasınca aparırdı, “Neftçi” meydanda ədalətsizliklə üzləşəndə dərhal sinəsini qabağa verirdi. Əli əsasən meydanın mərkəzində mübarizə aparırdı, bəzən müdafiəyə də kömək edirdi. Birinci dəstədə keçirdiyimiz 4 ildə əsasən azərbaycanlılardan qurulan komanda güclülər dəstəsi üçün yetişmişdi. Bütün bu illər ərzində də kapitanımız Rəhmanov idi. Bizi təkcə eyni komandada oynamaq birləşdirmirdi. Həm də 35 il qonşu olmuşuq. Şəhərin Səməd Vurğun küçəsi ilə Azadlıq prospekti arasında yaşayırdıq. Əli keyfiyyətli, maraqlı oğlan idi. Adam onun yanında darıxmırdı, daim zarafatlar edirdi, musiqiyə maraq göstərirdi. Bir qədər də davaya meyilli adam idi, haqsızlığa dözə bilmirdi. İş elə gətirib ki, mən oğlu Elçinin də oyununu görmüşəm. Elçin meydanda bir qədər tənbəl idi, atası qədər işləmirdi. O atası kimi oynaya bilməzdi. Rəhmanov futboldan 32 yaşında getdi. 1979-cu il mövsümünə İqor Netto ilə başladıq, mövsümün gedişində Əhməd Ələsgərov gəldi, o isə özü ilə bir neçə oyunçu gətirdi. Əli həm “Neftçi”dən, həm də futboldan getdi. SSRİ çempionatının 2-ci dəstəsində oynayan Azərbaycan komandalarına yollanmaq imkanı var idi, amma bunu özünə sığışdırmadı”.
ŞAİR ABDULLA
