Gözlənilən hadisə, futbol bayramı srağagün gerçəkləşdi.
Düzdü, ölkə kubokunun təşkilatçısı olan PFL bu dəfə səlahiyyətlərini Gənclər və İdman Nazirliyinə “bağışlamışdı”, kubok oyunu ilə bağlı hazırlıq məxfi şəkildə aparıldı, hadisələrin belə axarından narazı olan yüzlərlə adam var, iş o yerə çatdı ki, oyuna təyinat alan hakimlər briqadasının tərkibi yalnız dekabrın 21-də açıqlandı, belə önəmli qarşılaşmanın idarəçiliyinin ölkənin ən məşhur hakimi Əliyar Ağayevə yox, Əli Əliyevə tapşırılmasının da səbəbini bilmirik. Amma qoy olsun, zamanı gələndə bu məqamlara qayıdarıq. Gerçəklik isə budu ki, lap 15 minlik stadiona 4590 tamaşaçı toplaşsa da, tamaşa-bayram baş tutdu.
Dövlət başçısı İlham Əliyev də stadionaa təşrif buyurmuşdu. Prezident rəmzi şəkildə topa ilk zərbəni vurdu. Nəticənin necəliyindən asılı olmayaraq, Xankəndidə keçirilən, sadəcə, futbol matçı deyildi, həm də tarixi an, düşmənə silahsız güc nümayişi və bölgəyə idmanın dönməsinə işarə idi. Elə bir dövrdəyik ki, müharibədə top-tüfənglə qələbə çalmaqla heç də tam zəfər qazanılmır. SSRİ Əfqanıstanı darmadağın etdi, 12 il sonra ABŞ həmin ölkəni xarabaxanaya çevirdi. Bir qədər sonra “yankilər” İraqı da eyni ssenari üzrə viran etdilər. Rəsmi şəkildə amerikalılar müharibələrdən qalib çıxdı, amma gerçəkdən məğlub oldular. Çünki nə həmin ölkələrdə ABŞ-ın nüfuzu artdı, nə okeanın o tayından demokratiya ixrac olundu, nə də günahsız insanların qanının axıdılmasına son qoyuldu. Bu gün də həmin məmləkətlərdə qan axır, milyonlarla insanın haqqı pozulur. Qısası, Azərbaycan bədnam Ermənistanı məğlub edərkən nə onun xalqını aşağıladı, nə mövcud hakimiyyəti devirdi, nə də bu kimi başqa əməllərə əl atdı. Ölkəmizdə nə qədər xoşagəlməz hallar olsa da, ən azı bu gün Azərbaycan dövləti dünyaya göstərir ki, biz vandal deyilik. Həmçinin Qarabağa qayıdış, Şuşada mədəni tədbirlərə evsahibliyi, Xankəndidə futbol matçının təşkili, eləcə də digər bölgələrdə yenidənqurma işlərinin həyata keçirilməsi göstərir ki, biz ermənilərdən və onların havadarlarından, əsas da fransızlardan daha çox sülhdə, birgəyaşayışda, mehriban qonşuluqda maraqlıyıq. Əksi olsaydı, bu gün azad olunan tarixi torpaqlarımızda mədəni tədbirlər keçirilməz, çoxlu sayda hərbi texnika daşınar, oralarda ancaq yeni-yeni hərbi birliklər yaradardıq. Hansı ki, bunu da etmək iqtidarındayıq. Amma dövlətimizin qanunlarının əsası olan Ana Yasanın 9-cu maddəsinin 2-ci bəndində deyilir ki, "Azərbaycan Respublikası başqa dövlətlərin müstəqilliyinə qəsd vasitəsi kimi və beynəlxalq münaqişələrin həlli üsulu kimi müharibəni rədd edir". Həmçinin 10-cu maddədə vurğulanır: "Azərbaycan Respublikası başqa dövlətlərlə münasibətlərini hamılıqla qəbul edilmiş beynəlxalq hüquq normalarında nəzərdə tutulan prinsiplər əsasında qurur". Bəli, ermənilərə və bizə qarşı ikili standart yeridən, qərəzli mövqe tutan Qərbə, Avropaya göstəririk ki, yazılan qanunlara əməldə də sadiqik. Ən azı işğalçı, qəsbkar, cani deyilik. Xankəndinə insanlar yalnız futbol seyr etməyə getməmişdi. Həm də illərlə Stepanakert adlandırılan və hayların qəsb etdiyi tarixi yurdumuza getdik, onun havasını qoxladıq, torpağında addımladıq və bizə bugünü yaşadan qəhrəman şəhidlərimiz, qazilərimizə qarşısında baş əydik. Bundan sonra da Xankəndi stadionu futbol matçları ilə yanaşı, ölkə və beynəlxalq səviyyəli digər tədbirlərə evsahibliyi etməlidi. Kinomuzun avanqardlarından olan Fəxrəddin Manafovun da nitqiylə açılışlar etməliyik. Həmçinin qısa zamanda Xankəndinin 1927-ci ildə yaradılan futbol komandasını bərpa etməliyik. Artıq yalnız Xankəndi şəhəri, stadionu ilə yox, eyniadlı klubu ilə də ölkə futbolunda yerini tutmalıdı.
Stepanakert yoxdu, Xankəndi var. Artsax yoxdu, Qarabağ var! Qarabağ da Azərbaycandı!
ABDULLA İSMAYILOĞLU