Futzal Federasiyasının mətbuat xidmətinin rəhbəri Mahal Məmmədovun “feysbuk”dakı tövsiyəsinə əməl edib, “Araz-Naxçıvan”ın “Orebro” ilə oyununa baxdım.
İndi iki saatımı boşa verdiyimə görə çox təəssüflənirəm. Əminəm ki, son saniyələrə qədər oyunu izləyən 187 adam arasında olan başqa azərbaycanlılar da indi eyni hissi yaşayır. Bunun adı fiaskodu, rəzalətdi! Və belə biabırçı oyundan sonra komandanın baş məşqçisi Joze Alesionun məğlubiyyətəi necə izah edəcəyi artıq mənim üçün qətiyyən maraqlı deyil. Utanmaq, yerə girmək lazımdı! Bəli-bəli, üzünə ələk tutub Bakıya qayıtmaq əvəzinə ölmək daha yaxşı son olardı!
İlk növbədə mənə elə gəldi ki, braziliyalı çalışdırıcı rəqibi, yəni İsveç çempionunu ya yaxşı öyrənməyib, ya da komandasının gücünə arxayın olduğundan, buna ehtiyac duymayıb. Naxçıvanlılar ilk dəqiqələrdən boş-boşuna top dığırlayır, rəqib qapısı önündə təhlükə yarada bilmirdilər. Futzalçılarımızın ifasında nə kombinasiya gördük, nə driblinq, nə də bu oyun növünə aid hansısa başqa texniki incəlik. Saysız-hesabsız ötürmə səhvlərinə yol verən futzalçılar rəqib hücumlarının qarşısını almaq üçün kobudluğa əl atmaqdan başqa çarə görmürdü. Bu üzdən ilk yarının sonuna 1 dəqiqə 29 saniyə qalmış “Araz Naxçıvan”ın qapısına 10 metrlik cərimə zərbəsi təyin olundu. Komanda 2-ci hissədə də cərimə limitini dolduracaq və yenə həm 10 metrlik cərimə zərbəsi, həm də kobudluğa görə penalti ilə cəzalanacaqdı. Mən bilərəkdən əsasən braziliyalılardan qurulan komandanın heyətindən kiminsə adını çəkmirəm. Onsuz da elə bu sayımızdakı başqa yazıda texniki göstəricilərlə tanış ola bilərsiz. Baxdığım, daha doğrusu, mənə cəhənnəm əzabı yaşadan oyuna dair təəssüratımı eşitmək istəyirsizsə, deyə bilərəm ki, Joze Alesionun bir məşqçi kimi tükəndiyini gördüm. Təsəvvür edin ki, braziliyalı mütəxəssis və yetirmələri qapıçını sahə oyunçusunun əvəz etdiyi son 10 dəqiqədə heç bir yeni ideya ilə yadda qalmadı. Qapıçı Deonu əvəz edən Andreu sanki ilk dəfə bu sistemdə sınanırdı. Yenə hücumlar mənasız yerə top fırlamaqla müşayiət olunur, naxçıvanlılar bitirici zərbə ilə bağlı ideya xədimliyi yaşayırdılar.
Bu oyuna baxan istənilən şəxs əminliklə deyə bilər ki, “Araz-Naxçıvan”ın 2017-dən bəri elit mərhələdə oynamamaq kimi arzuolunmaz ənənəsi davam edəcək. Məğlubiyyət bir yana, oyunu ilə qətiyyən xoş təsir bağışlamayan komandanın yeri elə Azərbaycanın həvəskar səviyyəli peşəkar çempionatıdı. “Alyans”ın, “Rekord klub”un, “Baku Fayr”ın canı sağ olsun, ay Joze Alesio! Qat qabağına, döşə getsin 8, 10, 14 qolu. Bizim ellərdə sizin kimi məşqçilərə və “Araz-Naxçıvan” kimi komandalara gözəl ad qoyublar: evdə xoruz, çöldə fərə!
HUŞƏNG