- Atamoğlan əmi! İndi sən bizim içimizdə ağıllı adamsan dayna! Özün də pristav qabağında söz danışansan... Yüzbaşı istəsə, bizi tutub qazamata salar?
- Əlbəttə, salar, bala, salar...
(Üzeyir Hacıbəyli, “Müsəlman kəndlisinin siyasi söhbəti”)

Soyuq noyabr axşamında yağmur dənələrinin gödəkçəmi islatmasının gətirdiyi buz kimi sərinliyi iliyiməcən yaxşı hiss edirdim. Cəmi bir həftə əvvəl Kəlbəcərlə Laçına səfər etsəm də, “üşümək mövsümü”nü hələ açmamışdım. Getdiyim hər iki rayonda xəfif qış günəşiylə isinmişdim. Yağıntıya da rast gəlmədiyimdən soyuq hava mənə çətinlik yaratmamışdı. Amma “Qarabağ”ın “Lion”la qarşılaşmasını stadiondan izləməyə tələsərkən havadakı soyuqluq yağışın gətirdiyi nəmlə birlikdə canıma keçirdi. Hiss edirdim ki, Bakıya qış gəlib, biz də bundan sonra soyuq və yağıntılı havanın gətirdiyi çətinliklərlə hələ çox qarşılaşmalı olacağıq. Özü də bu çətinliklərə qalib gəlməli, geriyə bircə addım da atmamalıydıq.

Elə həmin axşam evdən çıxıb stadionun yolunu tutmağımın özü də həmin mübarizənin tərkib hissəsi idi. Son vaxtlar axşam saatlarında evdən çıxmağa o qədər də həvəs göstərmirəm. Hərdən də bunun səbəbini soruşanlara “yaşla bağlıdı” deyib, ötüşdürürəm, özümü qocalmağa başlayan kişilər kimi aparıram. “Qarabağ”ın Fransa təmsilçisi “Lion”u Bakıda qəbul etməsi isə hava şəraitinə heç baxmadan evdən çıxmağım üçün ciddi səbəb idi. “Qarabağ”ı belə çətin sınaqda, özü də fransızlara qarşı oyunda tək qoymaq olmazdı. Elə bu motivasiya ilə də yağışın dənələrinə, küləyin vıyıltısına, havanın soyuqluğuna zərrəcə əhəmiyyət vermədən Tofiq Bəhramovun adını daşıyan Respublika stadionunun yolunu tutmuşdum.

Metro qatarı “Gənclik” stansiyasına yaxınlaşdıqca vaqonlarda sıxlığın artması basırıq yaratsa da, mənəvi cəhətdən rahatlıq tapırdım. Məndə bir əminlik yaranırdı ki, “köhlən atlar” bu çətin sınaqda dəstəksiz qalmayacaq. Soyuq Bakı axşamında çılğın azarkeşlərin verdiyi dəstəyin hərarəti onları həvəsləndirəcək, üşüməyə qoymayacaq. Stadionun qapıları qarşısında gördüyüm qələbəlik bu əminliyi daha da möhkəmləndirdi. Hətta tribunalara tələsən azarkeşlərin arasında xeyli sayda azyaşlını görəndə bir qədər qürrələndim də. Sevindim ki, “Qarabağ”ın oyununa artıq övladlarımız da biganə deyil. 7-dən 77-ə qədər çoxları Qurban Qurbanovun və onun yetirmələrinin qarşısında mənəvi borcunu başa düşür, bu borcu ödəmək üçün özünə əziyyət verməkdən çəkinmir.

90 dəqiqə ərzində meydanda yaşananlar haqda xüsusi nəsə yazmağa ehtiyac görmürəm. 1:4 hesabı Azərbaycan klubu ilə Fransa təmsilçisi arasındakı səviyyə fərqinin göstəricisi kimi qəbul oluna bilər. Bəli, Patrik Andrade ilə Juninyonun zərbələri dirəkdən-tirdən dönməsəydi, nəticə başqa cür də ola bilərdi. Hətta bunlardan başqa da qol imkanları oldu, “Qarabağ”ın futbolçuları topu “Lion”un qapısından keçirmək fürsəti qazandılar. Amma bacarmadılar. Elə bunun özü də səviyyə fərqidi. Rəqib əlinə düşən 50-60 faizlik şansı belə dəyərləndirir, sən isə 80-90 faizlik fürsəti əldən qaçırırsan. “Lion” səviyyəsində rəqiblə qarşılaşmada 90 dəqiqə ərzində elə iki-üç qol fürsətin ola bilər ki, ondan da yararlana bilmirsənsə, məğlubiyyət qaçılmazdı.

Cəmi bir məqama diqqət yetirməyimiz yetərlidi ki, “Qarabağ”la “Lion” arasındakı uçurumun nə boyda olduğunu görək. “Qarabağ”ın büdcəsi “Lion”un hansısa futbolçusunu transfer etməyə yetərmi? Lap elə yetsə də belə, “Lion”da forma geyən hansı futbolçu Azərbaycan çempionatında çıxış etməyə razılıq verər? Bəli, heç biri. Amma “Lion” “Qarabağ”dan hansısa futbolçunu heyətinə qatmaq istəsə, bunun üçün həm pulu yetərlidi, həm də klubun ad-sanı. “Lion”dan dəvət gəlsə, istənilən futbolçu ilk fürsətdəcə təyyarəyə minib, Fransaya uçar. Bəzi reallıqları elə olduğu kimi qəbul etmək lazımdı. “Qarabağ”ı qınamağa çox da həvəslənməyək.

AMAL