Maaşı kəsilən yığma üzvləri üsyana qalxdılar
Dünya koronavirusla inadkar mübarizə apardığı bir vaxtda dünən daha bir xoşagəlməz xəbər aldıq. Daha doğrusu, ağır atletika yığmasının üzvləri redaksiyamızla əlaqə saxlayaraq, fikirlərini bildirmək istədiklərini dedilər. Onların söylədiklərindən belə məlum oldu ki, federasiya daha maaş vermək istəmir. Yəni rəhbərlik bir növ yığma üzvlərinə Novruz bayramı “hədiyyəsi” hazırlayıb. Sözü çox uzatmadan üsyan bayrağı açan yığma üzvlərinin fikirlərinə keçək.
Nailxan Nəbiyev: “Federasiyada vəziyyət çox pisdi. Maaşlar, vitaminlər vaxtında verilmir. Üç ildi yığma üzvlərinə bir dənə də idman ayaqqabısı verilməyib. Yanvarda təlim-məşq toplanışı nəzərdə tutulmuşdu, amma martda başladı. Bizdə ən yüksək maaş 500 manatdı. Onu da bu aydan kəsirlər. Mən özüm ailə başçısıyam, 450 manat maaş alırdım, onu da bu gun (dünən) kəsdilər. Maaşların verilməsinə iki-üç gün qalmış dedilər ki, olmayacaq. Elə idmançılar var ki, bir ilə yaxındı milli komandadadı, amma ona maaş yazılmayıb. Baş katib Rizvan Rəsulov bizi 2 həftədən bir yığıb iclas keçirir. Deyir ki, vitamin yoxdu, balı südlə qarışdırıb için. Maaşdan söhbət düşən kimi də deyir, nə nəticəniz var ki, maaş istəyirsiz? Mənim vaxtilə göstərdiyim nəticələrlə hazırda Avropa çempionatında birinci yeri tutmaq, dunya çempionatında medal almaq mümkündü. Rizvan Rəsulov gələndən sonra federasiyamız bataqlıqdan çıxa bilmir”.
Kənan Əliquliyev: “Altı yaşımdan bu idmanla məşğul oluram. İndiyə qədər federasiyanı bu vəziyyətdə görməmişdim. Son 5 ildə federasiyamız ən pis günlərini yaşayır. Biz nə qədər səbr etsək də, yaxşıya doğru heç nə dəyişmir. Federasiyanı idarə edənlər işlərini düzgün aparmadıqları üçün belə vəziyyət alınıb. İdmançılarda problem olsaydı, əvvəllər yaxşı nəticələr qazanılmazdı. Bu gün həmin nəticələri əldə edə bilmirlərsə, deməli, problem federasiyadadı. Görün vəziyyəti nə yerə gətirdilər ki, artıq maaşları belə vermək istəmirlər. Federasiya üzərinə düşəni etmək istəmirsə, açıq şəkildə desinlər ki, bu idman növünü ləğv edirik. Biz də özümüzə iş tapaq, vaxtımızı boşuna itirməyək. İdman ölkəsi olan Azərbaycanla müqayisədə Ermənistan belə ağır atletikaya daha cox qayğı göstərir. İdmançıları maddi cəhətdən bizdən daha yaxşı təmin olunublar”.
Elşad Şərifov: “13 ildi bu idman növü ilə məşğulam. Hardasa 4 il öncə az da olsa, vaxtında maaş alırdıq. 2015-ci ildən sonra federasiya yaman günə düşdü. Maaşlar kəsildi, aləmi vurdular bir-birinə. Mən bir ildən çoxdu maaş ala bilmirəm. Tələb edəndə də deyirlər ki, beynəlxalq yarışdan medal gətirməsən, maaş yoxdu. Medal gətirdim, indi də fırladırlar ki, büdcədə pul yoxdu, maaş yaza bilmirik. Sonra da bizdən nəticə tələb edirlər. Normal şərait olmayandan sonra necə qazanaq nəticəni? Elə atlet var ki, normal idman ayaqqabısı yoxdu, cırıq-cırıqdı. Amma deyirlər ki, sizə super baxılır. Maaş azdı, pis gündə yaşayırıq. Hamı gözünü alacağına dikib, onu da vermirlər. İndiki dövrdə 300 manat maaşa hansısa ailə dolana bilər? Hamının ehtiyacı var o pula, kimsə burda kefindən məşq etmir, nəyəsə nail olmaq istəyir. Sadəcə, şərait yaratmırlar. Xahiş edirik, bir tədbir görsünlər. Onu da deyim ki, hansısa bir idmançı zədə alan kimi onu yığmadan uzaqlaşdırırlar. Yəni bir növ lazımsız olursan. Biz canımızı qoyuruq, bayrağımızı yüksəldirik, zədələnən kimi isə lazımsız oluruq”.
Paşa İbrahimli: “Bizim əziyyətimizə hansı qurum qiymət verəcək? Dərdimizi kimə deyək, kimdən kömək istəyək? Federasiya rəsmiləri heç bir problemin həllində bizə kömək, dəstək olmur. İndi necə edək, kimə yaxınlaşıb dəstək alaq?”
Kənan Xəlilov: “2016-cı ildə Avropa yarışından 1 qızıl, 1 bürünc medal gətirdim. 2017-də 1 “bürünc” qazandım. 500 manat maaş alırdım. 2018-ci ildə yer tutmadığıma görə maaşımı 200-ə saldılar. Bu nə dərəcədə düzgündü? Bu qədər haqsızlıq olmaz axı. Təlim-məşq toplanışında vitaminləşmə zəifdi, bərpa ola bilmirik. Amma bizdən nəticə tələb edirlər. 200 manat maaşla mən nə etməliyəm? Atam işləmir, bir neçə ildən sonra ailə sahibi olacam. 200 manatla ailə saxlamaq olar? 2016-cı ildə medal götürdüyüm zaman “bizim idmançıdı, güslüsən” deyirdilər. Amma 2018-də medal olmayanda “bundan bir şey olmaz” deyib kənara atdılar. Federasiyadan qətiyyən razı deyilik. Nə idman ayaqqabısı, nə də kəmər verirlər. Mən niyə öz cibimdən 400 manat verib idman ayaqqabısı almalıyam? Ancaq “bu gün, sabah yaxşı olacaq” deyirlər. Neçə vaxtdı tədbir görülməsini xahiş edirik”.
Kamran İsmayılov: “Yığmada maaşların gecikməsi, vitaminləşmənin zəif olması, illərdi normal formayla təmin olunmamaq biz ağır atletlərin ortaq problemidi”.
Günel Vəliyeva: “Bu idmana gələn gündən həmişə milli komandanın üzvü olmağıma baxmayaraq, maaş görməmişəm. Hər il beynəlxalq turnirlərə hazırlaşsam da, hər dəfə yarışa 10 gün qalmış büdcəni bəhanə edərək aparmırlar. Forma, vitamin yoxdu. Aylarla toplanış olmur, yalnız hansısa yarışa 1 ay qalmış yığışırıq. Və cəmi 4-5 nəfər gedir. Dəfələrlə federasiyaya sözümüzü desək də, bizi yola verirlər. İşləyə bilmirlərsə, yolu bağlamasınlar”.
Mərziyyə Məhərrəmova: “Təlim-məşq toplanışlarında normal vitaminləşmə olmur, formalar verilmir. Usaqların çoxu köhnə formalarla məşq etmək məcburiyyətində qalır. Maaşlar vaxtında verilmir. Nə vaxtsa yaxınlaşıb səbəbini soruşanda da bizi yola verirlər. Yarışlara qısa müddət qalmış toplanışa yığışırıq. Ağır atletika, demək olar ki, bir idman növü kimi Azərbaycanda fəaliyyət göstərmir. Buna birdəfəlik son qoymaq lazımdı”.
Məhəmməd Məmmədli: “Təlim-məşq toplanışı vaxtında təşkil olunmur. Vitaminlər vaxtında verilmir. İclas keçirib boş-boş danışırlar. Amma bizdən nəticə istənilir. Nəticə verənə dəstək olmaq əvəzinə “hələ çox zəifsən, bu nədi ki, məşq elə, südə bal qat, güclü olacaqsan, mən vaxtilə dönər yeyib məşq eləmişəm” deyirlər. Buna deyən lazımdı ki, 1970-ci ildə dönər olub? Vitaminsiz məşq etməyəndə zədələr sıralanır. İdmançı irəli getmək əvəzinə geriləyir. Maaşlar çox gecikir. Veriləni də azaltmaq istəyirlər”.
Dadaş Dadaşbəyli: “Ağır atletika ən ağır idman növüdü. Buna ömrümüzü, uşaqlığımızı, gəncliyimizi verdik, dəfələrlə zədə aldıq. Amma qazandığımız bir uğur hər şeyi unutdurdu. Əməkhaqqımızın gecikməsi, verilməməsi hazırda bizi pis vəziyyətdə qoyub. Hər bir idmançının kənarda da problemləri var. Məsələn, sabah bayramdı. İndi biz bayram etməyək, bayramı keçirməyək? Təlim-məşq toplanışları gecikir, olanda da çox zəif təşkil edilir. Vitaminləşməsiz olur. Biz nə etməliyik?”
Ceyhun Tağızadə: “Təəssüf ki, fedarasiyamız bizi bu həddə gətirib çatdırdı. Maaşlar yox dərəcəsindədi. Dövlət səviyyəsində əməkhaqqı qaldırılır, bizdə əksinə olur. Mən heç maaş da almıram. Respublika çempionuyam və qanuna görə maaş almalıyam. Amma bunu federasiyada deməyə adam tapa bilmədim! Legioner idmançı gələn kimi gözlərini qırpmadan 1000 dollar maaş yazırlar. Bizə çatanda isə maddi durum sıfır olur. Təlim-məşq toplanışları sıfır dərəcəsindədi. Biz bununla heç bir nəticə əldə edə bilməyəcəyik. Federasiya qəsdən belə edir ki, nəticə olmasın, idmançılar sözünü deyə bilməsin. Onlara sərf edir. Ortada idmançıların boşa gedən əməyidi. İdmançı problemini baş məşqçiyə çatdırır, o isə heç kimə deyə bilmir. Mənə deyirlər ki, sən qocasan, ağırlığı qaldıra bilmirsən. Çinli atletlər 35 yaşında dünya çempionu olurlar, mənim isə 25 yaşım var. İşlərini düzgün görmürlər, bunu idmançılar da görür və bilir. Bunun sübutu Nicat Rəhimovdu. Burda dünya cempionu belə ola bilməmişdi. Amma Qazaxıstana gedəndən sonra bütün titulları qazandı, rekordlar qırdı. Problemin idmançılarda olmadığını sübut etdi. Bizim istəyimiz işini sevən mütəxəssislərin gəlməsidi. Əziyyətimizi boşa verməsinlər. Azərbaycanın bayrağını yüksəklərdə tutaq, kimlərsə öz maddi marağını düşündüyünə görə biz məhv olaq?”
Elnarə Abbasova: “Əməkhaqqımız vaxtında verilmir və bunu nəzərə alan yoxdu. Halbuki müqavilə bağlamışıq. Bayram ərəfəsində maaşlarımız kəsilir. Ruh yüksəkliyi yaratmaqdansa, idmançıları həvəsdən salırlar. Biz, sadəcə, haqqımızı tələb edirik. Çox xahiş edirik, nəzərə alınsın”.
Gülçin Əlizadə: “Avropa üçüncüsüyəm. Federasiyamızdan narazıyam. O qədər əziyyət cəkirik, maaşımız vaxtında verilmir. Elə idmançılarımız var ki, maaş belə almırlar. Hər birimiz haqqımızı tələb edirik”.
Səbinə Əzimova: “Üçqat Avropa çempionuyam. Getdiyim bütün yarışlardan medalla qayıtmışam. Neçə illərdi bu idmandayam. İndi zədəm var deyə, mənə qayğı göstərilmir. Xaricdə müalicə olunmağım üçün maddi dəstək verilmir. Hələ üstəlik indi də maaşımı kəsirlər. Yaxınlaşıb şikayət edəcəyimi dedikdə isə mənə “get, nə istəyirsən et” dedilər. Forma, vitamin, idman üçün lazım olan heç bir ləvazimat verilmir. Aylarla təlim-məşq toplanışı görmürük və kənarda qalmışıq. Amma bizdən nəticə tələb edirlər. Nəticə qazansaq belə, heç nə dəyişməyəcək”.
KƏNAN HƏSƏNOV